بخش ۱۱۳

دفتر اول

لیک نادر طالب آید کز فروغ

 در حق او نافع آید آن دروغ

به ندرت اتفاق می افتاد که مریدی که طالب حقیقت باشد در معیت و مرشد دروغین به نورانیت سوق پیدا کند

**************************

او به قصد نیک خود جایی رسد

 گرچه جان پنداشت و آن آمد جسد

ان سالک راه عاشق بر اساس نیت پاک خویش به صراط مستقیم هدایت گردد گر چه در برداشت اشتباه خویش مرشد کاذب را جان معنا پندارد

**************************

چون تحری در دل شب قبله را

 قبله نی و آن نماز او روا

مثال مرید دارای نیت پاک مانند شخصی است که در دل شب تاریک قبله را نیابد و بر اساس اجتهاد قلب پاک خویش نماز گذارد ان نماز مقبول است

******************************

مدعی را قحط جان اندر سرست

 لیک ما را قحط نان بر ظاهرست

مدعی فاقد معنا باطنا از حقیقت تهی است لذا این پوچی مخفی است درست عکس قضیه فقر مادی که کاملا واضح و اشکار و قابل مشاهده و درک است

******************************

ما چرا چون مدعی پنهان کنیم

 بهر ناموس مزور جان کنیم

لذا لزومی ندارد که انسان مبتدی فقر معنایی خویش را کتمان نماید مانند مدعی مزور معنا

چرا باید به خاطر کسب شهرت تلاش بیهوده نماییم و به تبع ان گرفتار رنج و اندوه شویم

پایان بخش ۱۱۳